ΠΟΙΗΣΗ

Θα ‘ρθει καιρός –  Θα ‘ρθει καιρός / που θ’ αλλάξουν τα πράγματα / να το θυμάσαι Μαρία θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα / εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε / κρατώντας τη σκυτάλη / Μη βλέπεις εμένα μην κλαις / εσύ είσαι η ελπίδα

     Ὁ Γκρεμιστὴς –      Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,     ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.     Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.     Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.       Κι …

«Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε / σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος / τῆς συντριβῆς» –  ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ –  Ο Ναζίμ Χικμέτ Ράν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Γενάρη 1902. Γράφτηκε στη  στη Ναυτική Σχολή Χάλκης, το 1918, κάτω από τη διοίκηση του Κεμάλ Πασά. Η σταδιοδρομία του στο Ναυτικό σταμάτησε …

H προσωπική ανθολογία του Τσε –   «Η θάλασσα με καλεί με το φιλικό της χέρι/ το λιβάδι μου – μια ήπειρος – / ανοίγει απαλό και ανεξίτηλο / σαν κωδωνοκρουσία στο δειλινό» Τον Οκτώβρη του 1967, ο Τσε Γκεβάρα αιχμαλωτίστηκε και δολοφονήθηκε από πράκτορες της CIA σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό …

  Τὴν σκέψη στὸ πλαδαρὸ μυαλό σας ποὺ ὀνειρεύεται, σὰν ὑπηρέτης λαίμαργος σὲ καναπὲ λιγδιάρικο μὲ τὴν καρδιὰ κουρέλι ματωμένο θὰ ἐρεθίσω· χορταστικὰ χλευαστικός, ξεδιάντροπος καὶ καυστικός. Οὔτε μιὰ γκρίζα τρίχα δὲν ἔχω στὴν ψυχή, μήτε τῶν γηρατειῶν τὴν στοργή!

Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε, ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντι τους.   Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες ατελείωτες τις παρελάσεις σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που …

  Σαν σήμερα 30 Οκτώβρη του 1988 έφυγε απ’ την ζωή ο ποιητής και αγωνιστής Τάσος Λειβαδίτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα 20 Απριλίου 1922. 18χρονος αρχίζει να γράφει ποιήμτα, εγκαταλείπει τη Νομική και οργανώνεται στην αντίσταση το 1940. Την συμμετοχή  του μέσα απ’ τις γραμμές της ΕΑΜικής Εθνικής αντίστασης την πλήρωσε …

  Λόγος στην αγορά της ανεργίας Ίσως να στερηθώ και το ψωμί μου. Ίσως το στρώμα ξεπουλήσω και τα ρούχα μου. Ίσως δουλέψω σκουπιδιάρης, πετροκόπος και χαμάλης. Ίσως να σωριαστώ γυμνός και πεινασμένος εχθρέ του ήλιου αλλά δεν παζαρεύω κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι!

    Εσείς οι νέοι άνθρωποι των εποχών πού έρχονται Καί της καινούργιας χαραυγής πάνω στις πολιτείες Πού δε χτίστηκαν ακόμα, καί σεις Πού δε γεννηθήκατε, ακούστε τώρα Τη φωνή τη δική μου, πού πέθανα Όχι δοξασμένα.

Με αυτό το ποίημα ο Βύρων Λεοντάρης (1932-2014) προειδοποιεί για την προέλαση του απάνθρωπου στην τέχνη – και το άδειασμα των λέξεων.