Δεν σε λυπάμαι κυρ-Παντελή …

Το «οχυρό» του «νοικοκύρη» αλώθηκε. Φόροι, χαράτσια, ΕΝΦΙάλτες και κόντρα φόροι –  αναδουλειά, απόλυση και ανεργία – κουτσουρεμένη σύνταξη κι ακρίβεια περισσή τον οδηγούν καθημερινά– κάτι όπου ποτέ του δεν φαντάστηκε –  στην πιο μαύρη κι άχαρη απογοήτευση. Καταριέται την εξουσία που λιβάνιζε και λοξοκοιτάζει το σαράφικο που ξόρκιζε μια ζωή και τώρα τον περιμένει …

Η «αρετή» του κουμπαρά στη τράπεζα κι η σιγουριά του χάθηκε. Χάνεται κι η κληρονομιά που θα άφηνε. Κι ότι ελάχιστο απόμεινε στριμώχνεται στα στρώματα, σάβανο μιας αυταπάτης που κράτησε χρόνια …

Ο κυρ-Παντελής, ο εργαζόμενος σκληρά που πάντα είχε μια καλή κουβέντα για το αφεντικό και μάζευε για τα γεράματα, ο εμποράκος που απόχτησε το χρώμα από τους σοβάδες κλεισμένος ολημερίς στο μαγαζάκι του, αυτός που πάντα φοβόταν κι εμπιστεύονταν την εξουσία, χάνει το μαγαζάκι και τη δουλίτσα του, χάνει και τις οικονομίες μιας ζωής, μικραίνει κι η συνταξούλα κι ας πλήρωνε αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα – οπωσδήποτε- δεκάδες χρόνια τα ταμεία τους.

Ο κομμουνιστές δεν ήρθαν ποτέ να του πάρουν το σπίτι. Τζάμπα τους ξόρκιζε κι αυτούς νάναι αρεστός στην άρχουσα την τάξη.  Η εξουσία της που σεβότανε για νάναι «νοικοκύρης»  φριχτά τον εξεγέλασε κι απόμεινε μπατίρης.

Και τώρα τι απομένει; Ποιος φόβος μέσα ακόμα τον κρατεί; Μη μείνει απλήρωτο το ηλεκτρικό και βγει η τηλεόραση απ’ η πρίζα; 

Δεν σε λυπάμαι κυρ-Παντελή. Όπως κι εσύ ποτέ σου δεν λυπήθηκες τα χρόνια που έπνιξες  στη κολυμπήθρα με τους φόβους σου. Όταν εσύ γέμιζες το κουμπαρά σου «νοικοκύρη» και κλείδωνες ερμητικά  τη πόρτα στο γείτονα που σε χρειαζότανε, όταν χαιρόσουνα που πέθαινε η δική του κατσίκα, περισσότερο εγκλημάτησες από την εξουσία  που σήμερα καταριέσαι.

Δεν έχει να ελπίζεις τίποτα «κυρ Παντελή» στα χρόνια που έρχονται.  Κι αν θέλεις να εκδικηθείς τα χρόνια τα χαμένα, έβγα στους δρόμους και μάζευε πέτρες. Θα τις χρειαστούν οι νέες γενιές στα οδοφράγματα της κοινωνικής εξέγερσης … 

«Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά, θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά | κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή, σκουλήκι άχρηστο σ’ αυτή τη γη».

Άκις Ξενάκις