Η ανάγκη για φυγή από την άθλια πραγματικότητα της στέρησης και της ανεργίας οδήγησε τον Πολάτ και τους πέντε φίλους του να ασχοληθούν με το θέατρο. Το θέατρο ήταν πολιτική του επιλογή, γιατί ήθελε μέσα από συγκεκριμένες παραστάσεις να συσπειρώσει τον κόσμο, να επικοινωνήσει μαζί του, να μιλήσει για τα προβλήματά τους σε μια Τουρκία όπου η βία και οι δολοφονίες ήταν πλέον πικρή, μαύρη καθημερινότητα.
Το «θέατρο του δρόμου» τον έφερε σε επαφή με τους απεργούς-αγωνιστές. Ποτέ δεν περίμενε όμως ότι ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους θα συναντούσε έναν συνδικαλιστή που έβλεπε με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα. Έτσι όπως δεν μπορούσε να τα δει κανείς άλλος.
Ο Κασίμ ήταν από τους επικεφαλείς στον ξεσηκωμό των εργατών στο πιο ιστορικό καπνεργοστάσιο της Κωνσταντινούπολης. Η Νεσρίν τον αγάπησε με την πρώτη ματιά, αλλά κι εκείνος με τα πρώτα δειλά αγγίγματα. Όταν έγερνε ο ήλιος κι άρχιζε η περιφρούρηση στο χώρο της απεργίας, έκαναν όνειρα για μια καλύτερη ζωή, κι ο Πολάτ, για μια ελεύθερη πατρίδα.
Η απάντηση ήταν οι στρατιωτικοί νόμοι που διαδέχονταν ο ένας τον άλλο. Τα τυφλά χτυπήματα από τους Γκρίζους Λύκους. Τα μπλόκα και οι συλλήψεις με. αποκορύφωμα τη χούντα του Εβρέν. Η βία και οι μαζικές εκτελέσεις διέλυσαν το συνδικαλιστικό και το δημοκρατικό κίνημα.
Ο Κασίμ προσπάθησε να διαφύγει όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί και συνδικαλιστές. Όμως ποτέ δεν λείπουν από τους αγώνες εκείνοι που προδίδουν, έτσι η σύλληψή του δεν άργησε. Και δεν ήταν η απλή φυλάκιση. Ήταν τα βασανιστήρια που ξέκαναν τις αντοχές. Ήταν ο πόνος που έκανε το χρόνο να μην περνάει. Και ήταν όλα τόσο απάνθρωπα και τόσο σκληρά, πέρα και πάνω από την πιο νοσηρή φαντασία.

Κι όμως άντεξε, όχι το κορμί του, αλλά η ψυχή του, και δεν πρόδωσε, δεν μίλησε, δεν «έδωσε».

Η ζωή του Κασίμ και των άλλων αγωνιστών γράφτηκε στις μαύρες σελίδες της χούντας με ολοκόκκινα γράμματα, τόσο κόκκινα όσο το μεγάλο κόκκινο καράβι που διέσχιζε τον Βόσπορο και ταξίδευε μαζί του νοερά τον Πολάτ.

Περιγραφή απο το εξαιρετικό ιστολόγιο http://www.cemilturan.gr