inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Του Χρήστου Μιάμη
Το δίπολο αριστερά- δεξιά αποτέλεσε για τον τελευταίο μισό αιώνα τουλάχιστον, το πεδίο πάνω στο οποίο, στηρίχθηκαν και αντιπαρατέθηκαν πολιτικές θεωρήσεις, πολιτικές προτάσεις, οικονομικές πολιτικές , ιδεολογικά σχήματα. Ζούμε το τέλος αυτής της αντιπαράθεσης, βιώνουμε το πολιτικό , ιδεολογικό και κυρίως κοινωνικό τέλος μιας ιστορικής αντιπαράθεσης, που είναι πια κενή περιεχομένου.
Ο Ροβεσπιέρος, υποστήριζε, ότι υπάρχουν δύο κόμματα : Ο λαός και οι εχθροί του. Εξαιρετικά αιρετική άποψη για την εποχή που διατυπώθηκε, που μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία στήριξης του αρχικού ισχυρισμού της παραπάνω τοποθέτησης. Δρομολογείται μπροστά στα μάτια μας , ένα ολοκληρωτικό, αυταρχικό εγχείρημα της κοινωνικής, πολιτικής και ιδεολογικής διάρρηξης των στοιχείων που συνέχουν ως υποκείμενο την εργατική τάξη, η επιτυχία του οποίου έγκειται στην δυνατότητα της κυρίαρχης εξουσίας να επιβάλλει μια συντριπτική ηγεμονία, μακρόχρονη και καταστροφική όχι μόνο για την εργατική τάξη αλλά και για εκείνο το κομμάτι του κεφαλαίου που δεν είναι σε θέση να ακολουθήσει τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της πρωτοπορίας του.
Δεν πρόκειται για την επικράτηση, μιας πέραν του δέοντος επιθετικής μερίδας του κεφαλαίου, κάτι που συνέβη για ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους στην Χιλή επί Πινοσέτ ή στην Μ. Βρετανία επί Θάτσερ, δεν πρόκειται για μια ευκαιριακή επικράτηση του πιο αντιδραστικού κομματιού των καπιταλιστικών ελίτ, αλλά για τον ταξικό μονόδρομο των δυνάμεων του κεφαλαίου για την διατήρηση και επέκταση της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας τους.
Μια τέτοια επιλογή καταλύει τους προϋπάρχοντες κανόνες λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, «καταργεί» το σύνηθες μεταπολιτευτικό παιχνίδι μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φιλελευθερισμού (στην ελληνική περίπτωση) και συνεπαγόμενα εξαφανίζει την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός αριστερού πόλου διαμαρτυρίας που συγκροτείται στην βάση της σταδιακής «εκλογίκευσης» ή και βελτίωσης των πιο αιχμηρών πλευρών της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Ο νέος τύπος καπιταλισμού, που γεννιέται μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, και προβάλλεται με τον πιο ωμό τρόπο στους αδύναμους κρίκους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δυσκολεύεται όλο και πιο έντονα να «χωρέσει» μέσα στα όρια του υφιστάμενου πολιτικού και οικονομικού συστήματος που μέχρι πρότινος , εξασφάλιζε σχετικά αναίμακτα την κοινωνικό-οικονομική διαιώνιση του.
Η αναγκαιότητα της ολιστικής επικράτησης σε βάρος της εργασίας, οδηγεί τις ηγεμονικές μερίδες των καπιταλιστικών ελίτ στην εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής οικονομικής και πολιτικής δικτατορίας,στην κατασκευή μιας διαρκούς “κατάστασης εξαίρεσης”” όπου δεν υφίσταται χώρος για την ύπαρξη ¨αγεφύρωτων” διαφωνιών μεταξύ των μερών που συνέχουν και στηρίζουν το υπόδειγμα της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε κάθε του εκδοχή.
Σε αυτό το τοπίο , μια αμυντική αριστερά , ανάχωμα στην καπιταλιστική επέλαση, ή μια αριστερά θιασώτης του αστικού κράτους πρόνοιας , ή ακόμη και μια αριστερά διαμαρτυρόμενη για την καταστρατήγηση των ατομικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σύντομα θα αποτελεί έκθεμα σε ένα μελλοντικό μουσείο πολιτικής ιστορίας.
Ακριβώς γιατί αποτελεί πολιτικά γραφική και ιστορικά ξεπερασμένη, κοινωνική και ιδεολογική χίμαιρα, φορέας αναπόλησης των «καλύτερων στιγμών» του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός καπιταλισμού που «αποχωρεί» ταχύτατα από την κοινωνική ιστορία δίνοντας την σκυτάλη σε ένα καπιταλιστικό υπόδειγμα, που δεν χρειάζεται το δίπολο αριστερά- δεξιά , για να διατηρεί κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες καθώς τοποθετεί βίαια στο κέντρο της κοινωνικής ζωής ένα νέο δίπολο, ολοκληρωτικός καπιταλισμός με κάθε κοινωνικό κόστος, ή ολοκληρωτικό χάος.
Η βίαιη εισδοχή αυτού του δίπολου στο κέντρο της ταξικής πάλης , συσπειρώνει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα (ανεξάρτητα από τις επιμέρους σχετικά ασήμαντες διαφοροποιήσεις) γύρω από τον στρατηγικό στόχο διατήρησης και διαιώνισης της καπιταλιστικής κυριαρχίας και βαθμιαία αλλά καθοριστικά είτε αποδυναμώνει και καταδικάζει στην ανυπαρξία το αριστερό υπόδειγμα κοινωνικής διαμαρτυρίας, είτε το ενσωματώνει συντριπτικά υπό τους νέους όρους της ηγεμονικής κυριαρχίας.
Ο καπιταλισμός σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, αλλάζει, μεταλλάσσεται, κατασκευάζει νέους τρόπους, νέες μεθόδους αναδόμησης της κυριαρχίας του, απομυζώντας κάθε φυσικό ή ανθρώπινο πόρο που μπορεί να συμβάλλει, στην ισχυροποίηση των ερεισμάτων που συνιστούν το ηγεμονικό πλέγμα εξουσίας.
Η αριστερά της μοιρολατρίας και του μοιρολογιού, η αριστερά της συναίνεσης και της υποταγής, ακόμη περισσότερο η αριστερά που εξαντλεί το νικηφόρο ιστορικό φορτίο του παρελθόντος, συσσωρεύοντας αλλεπάλληλες ήττες στο ενεργό παρόν, αποχωρεί από το προσκήνιο της ιστορίας, ενώ το κενό που δημιουργείται είτε θα καλυφθεί με μια νέα ρηξικέλευθη γέννηση είτε θα μπαζωθεί από τα συντρίμμια της ήττας του κόσμου της εργασίας.
