Ο ΠΡΩΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ» ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Παρασκευή 30 Απριλίου 1976. Παραμονή Πρωτομαγιάς.  Συνδικάτα και πολιτικές οργανώσεις προετοιμάζονται και καλούν στα συλλαλητήρια του κέντρου της Αθήνας. Είναι η δεύτερη εργατική πρωτομαγιά στην Ελλάδα των πρώιμων χρόνων της μεταπολίτευσης.  Το ΚΚΕ, το ΚΚΕ Εσωτερικού, η ΕΔΑ, το ΠΑ.ΣΟ.Κ, και η  Ένωση Κέντρου έχουν προγραμματίσει συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως. Οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς καλούν στην πλατεία Κοτζιά.

Την παραμονή το βράδυ της 30^ης Απρίλη ο 16χρονος μαθητής Σιδέρης (Ισίδωρος) Ισιδωρόπουλος μέλος της «Κομμουνιστικής Οργάνωσης Μαχητής» κολλάει αφίσες για τη συγκέντρωση της επομένης, 1^ης Μάη, γύρω από τα στενά της οδού Πειραιώς. Μερικές μέρες πριν είχε συλληφθεί και ξυλοφορτωθεί άγρια από την αστυνομία προκειμένου να …συνετιστεί.   Καταδιώκεται ανηλεώς από την αστυνομία προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψη και τραυματίζεται θανάσιμα από διερχόμενο αυτοκίνητο. Ξεψυχάει την άλλη μέρα  στο νοσοκομείο. Ήταν η 1^η Μάη 1976. Ήταν ο πρώτος νεκρός της μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας».

Μερικές ώρες αργότερα χάνει τη ζωή του ο Αλέκος Παναγούλης στο δεύτερο «αυτοκινητιστικό ατύχημα», της ίδιας μέρας, όπως ανέφερε η επίσημη εκδοχή…

«Τα δάκρυα που στα μάτια μας | θα δείτε ν᾿ αναβρύζουν | ποτέ μην τα πιστέψετε | απελπισιάς σημάδια | Υπόσχεση είναι μοναχὰ | γι᾿ Αγώνα υπόσχεση» *

Γράφτηκε όπως σημειώνει ο ποιητὴς Αλέκος Παναγούλης μέσα στη φυλακή,  «όχι για να δικαιολογήσει τα δάκρυα που ο πόνος και η οργή ανέβαζαν στα μάτια, μα για να επιβεβαιώσει μια απόφαση. Απλοϊκά γραμμένο ίσως, μα είναι ένας όρκος»

(Τα ποιήματα – «Υπόσχεση» εκδόσεις Παπαζήση).