«ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΓΟΥΝΑΡΑΔΙΚΑ»

ΑΡΗΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ

Η Ελλάδα έκανε μαζί του, για πρώτη φορά, ασκήσεις ελεύθερων αναπνοών στα βουνά, μα αυτός συνήθιζε να λέει στους αποχωρισμούς του «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα»*. Πίστευε όλο και λιγότερο σε ένα διαφορετικό φινάλε για την Αντίσταση και τον ίδιο.

Μπροστά στο κομμένο του κεφάλι οι ηγεσίες Δεξιάς και Αριστεράς ομονόησαν ανακουφισμένες. Και οι κατοπινοί αγιογράφοι και σπιλωτές του πασχίζουν να τον ερμηνεύσουν με κάτι που ο Αυτόχειρας της Μεσούντας είχε προ πολλού υπερβεί: την κομματική του ταυτότητα.

• Εννοούσε, εκεί που θα μας σκοτώσουν, εκεί που θα μας πάρουν το τομάρι, όπως των λύκων και των αλεπούδων.

(από την εισαγωγή του βιβλίου)

Μαυροσκούφηδες

Από τον έφιππο ουλαμό έφυγαν αμέσως μετά τον αφοπλισμό τού ΕΛΑΣ 20 άνδρες με τον Κωστούλα στη Γιουγκοσλαβία, οι υπόλοιποι γυρίσαν στα χωριά τους και μερικοί που έμαθαν το νέο ξεκίνημα του Άρη έτρεξαν πάλι να συναντήσουν τον αρχηγό τους.

Λίγοι επέζησαν.

Ο Ατρόμητος, γυρνώντας ανυποψίαστος στο σπίτι του, τον περί-μεναν κάποιοι συγχωριανοί του και τον μακέλεψαν με τα κλαδευτήρια. Ο σωματοφύλακας του αρχηγού Ντούλας γύρισε στο χωριό του το Μπελοκομίτι, μα δεν μπόρεσε να σταθεί· κυνηγήθηκε και βγήκε ξανά στο βουνό, όπου βρήκε τον θάνατο. Ο ιπποκόμος του Λέων προσπάθησε να κρυφτεί μετά τη Μεσούντα, μα συνελήφθη από τους κυβερνητικούς και τρελαμένος από φόβο συνεργάστηκε σε αθλιότητες εναντίο του Αρχηγού του. Ο Δράκος έζησε στη φυλακή καταφρονεμένος, με χαμένα λογικά και την κατηγορία ότι έκοψε το κεφάλι του Άρη. Γι’ αυτό, όταν μεταφέρθηκε από τα Τρίκαλα στις φυλακές Χατζηκώστα της Αθήνας, οι χίλιοι περίπου έγκλειστοι ελασίτες χύθηκαν να τον λιντσάρουν.

Την πιο απροσδόκητη πορεία είχε ο γιγαντόσωμος Έκτορας από τον Πειραιά, που πιάστηκε στο Κηφισοχώρι μαζί με τον Θάνο. Καθώς δεν ήταν γνωστός στην περιοχή, δήλωσε το πρώτο όνομα που του ήρθε στο μυαλό: Γιάννακας. Όσο και αν έψαξαν στα χαρτιά τους και όσο και αν ερεύνησαν οι τοπικοί αστυνόμοι, δεν βρέθηκε κάποια κατηγορία εναντίον του «Γιάννακα». Ωστόσο τον έστειλαν στη φυλακή, και με αυτό το όνομα κρατήθηκε ώς το 1951 που αφέθηκε ελεύθερος, καθώς δεν υπήρχε τίποτα εναντίον του ανύπαρκτου «Γιάννακα».

Ο Έκτορας χάθηκε έκτοτε στον Πειραιά.

Επί χρόνια εθεωρείτο νεκρός. Δεν έδωσε ποτέ σημεία ζωής· κλείστηκε στον εαυτό του και δεν είχε καμία επαφή με παλιούς συναγωνιστές του. Εντελώς τυχαία τον αναγνώρισε κάποιος στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στον Πειραιά και μετά από πολλά παραδέχτηκε ότι είναι ο πιστός μαυροσκούφης που ακολούθησε τον αρχηγό ώς τη στιγμή της αυτοκτονίας του.

Η κουβέντα του ήταν: – Με βασανίζουν ακόμα οι τύψεις. Έπρεπε ν’ αυτοκτονήσω με τον Άρη.

(απόσπασμα από τις τελευταίες γραμμές του βιβλίου)

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος χρειάστηκε περισσότερα από 10 χρόνια έρευνας για να συγκεντρώσει τα στοιχεία για το βιβλίο του που αριθμεί 800 σελίδες στην οριστική του έκδοση. «Πήγα όπου πήγε», εννοώντας τον Άρη, γράφει στο πρόλογο του βιβλίου του.

Είναι η πληρέστερη έρευνα και έκδοση που έχει γίνει μέχρι σήμερα για το θρυλικό Άρη, τους Μαυροσκούφηδες και το Αντάρτικο. Έχουν γραφτεί πολλά για τη μυθική ιστορία του πρωτοκαπετάνιου. Δυστυχώς αρκετά από αυτά έχουν γραφτεί με κριτήριο και το «κομματικό πατριωτισμό» παραμερίζοντας την αντικειμενικότητα και αλλοιώνοντας τα πραγματικά ιστορικά περιστατικά. Ο Χαριτόπουλος έκανε την υπέρβαση γράφοντας χωρίς καμία υστεροβουλία, διασταυρώνοντας τα εξαιρετικά στοιχεία που συνέλεξε από όλους τους αντάρτες και τους καπετάνιους που πρόλαβε εν ζωή, περπάτησε όλα τα μονοπάτια που περπάτησε ο Άρης, μίλησε με όλο τον κόσμο που τον γνώρισε. «Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ» είναι ένα από τα πληρέστερα ιστορικά έργα για το έπος της Εθνικής Αντίστασης.

• Η φωτό του “Νικηφόρου” απο το φωτογραφικό λεύκωμα του βιβλίου