Σύμφωνο συμβίωσης στα χρόνια της αντι-βίωσης (της ζωής)

Αφήνουμε σε λίγα εικοσιτετράωρα το 5^ο μνημονιακό έτος για να περάσουμε στο έκτο μετρώντας απώλειες και με κυρίαρχη, δυστυχώς, μίαν απέλπιδα διάθεση.

Αυτές τις τελευταίες μέρες του 2015 διάλεξε η κυβερνώσα «αριστερά» να αλλάξει την ατζέντα που είχαμε συνηθίσει, ένα time aout, με την τρίπλα του συμφώνου συμβίωσης, πετώντας όπως λέγεται με τους όρους του ποδόσφαιρου, τη μπάλα στην εξέδρα.

Καμία αντίρρηση περί συμφώνου συμβίωσης. Καμία αντίρρηση για κάθε αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης και αναφοράς του καθένα. Έπρεπε να είχε τελειώσει ως ζήτημα πολλά χρόνια ενωρίτερα. Δεν προχώρησε παλαιότερα επειδή εξυπηρετούσε τους σχεδιασμούς της συντήρησης μια κοινωνίας ομοφοβικής και με προεξάρχουσα την πρωτοκαθεδρία της σκοταδιστικής ελληνικής εκκλησίας, συμπαραστάτη ωστόσο της εξουσίας διαχρονικά και αναμφισβήτητα.

Στα χρόνια όμως της μνημονιακής χολέρας που ζούμε, η «αριστερή» μας  κυβέρνηση, πλήρως υποταγμένη στα συμφέροντα της ολιγαρχίας και με προσχεδιασμένη ατζέντα ισοπέδωσης κάθε κοινωνικού δικαιώματος και κατάκτησης επιχειρεί να δρέψει δάφνες δημοκρατικότητας εξυπηρετώντας την επικοινωνιακή στρατηγική της και φέρνει για ψήφιση το Σύμφωνο συμβίωσης.

Για να καταρρίψουμε κάθε αμφιβολία περί της στρατηγικής του δημοκρατικού φαίνεστε να σημειώσουμε ότι μαζί με το νομοσχέδιο για το Σύμφωνο συμβίωσης πέρασε και την τροπολογία ( στο άρθρο 292 του π.κ.) για την αύξηση των ποινών στους κοινωνικούς αγωνιστές που θα εκδηλώνουν τη διαμαρτυρία τους «καταλαμβάνοντας» δρόμους – κάνοντας δηλαδή έντονη και εμφανή την παρουσία τους – είτε θα ανοίγουν τους δρόμους, στην ουσία, αποκλείοντας το «δικαίωμα» των «εθνικών» εργολάβων να εισπράττουν το χαράτσι των διοδίων. Πρώτοι στο στόχαστρο οι αγρότες που μπροστά στην εξαφάνιση που τους περιμένει επιλέγουν τη σύγκρουση και ξεκινάνε κινητοποιήσεις το 2^ο δεκαπενθήμερο του Γενάρη που έρχεται.

Το διαρκές αβίωτο της πολιτικής των μνημονίων, οι χιλιάδες αυτοκτονίες, οι χιλιάδες ανέστιοι και άνεργοι που πολλαπλασιάζονται, τα χιλιάδες κοινωνικά δράματα που ξετυλίγονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, οι φράχτες του θανάτου, τα πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο, η απροσμέτρητη αναλγησία της «αριστερής» εξουσίας, η αντι-βίωση της ζωής διάχυτη και καταστροφική, δεν αλλάζει με κανένα «σύμφωνο συμβίωσης», ούτε για τους συνανθρώπους της διπλανής πόρτας που διεκδικούσαν κομμάτι αυτονόητο του δικαιώματος μιας αξιοβίωτης ζωής (κι αυτό κολοβό ψηφίστηκε).

Το «σύμφωνο συμβίωσης» που έμελλε να διχάσει, δυστυχώς, κι όχι για τους ίδιους λόγους, κοινωνικές ομάδες ξυπνώντας ομοφοβικά συναισθήματα, πολιτικά κέντρα, την εκκλησία και κάθε καθυστερημένη κοινωνική αντίληψη εξυπηρέτησε αποκλειστικά την επικοινωνιακή διαχείριση του μνημονιακού οδοστρωτήρα χωρίς να αλλάζει τη ζωή κανενός στην ουσία και προς το καλύτερο.

Προς επίρρωση της δημοκρατικότητας και της πραγματικότητας ο συγκυβερνήτης Π. Καμμένος ανοίγει σήμερα ζήτημα ίδρυσης στρατιωτικών λυκείων και στράτευσης των γυναικών …

Τέλος για την αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης περί του «σύμφωνου συμβίωσης» παραθέτω τα λόγια του αγωνιστή Σάββα Μιχαήλ στο αγώνα που έδωσε διωκόμενος από τους φασίστες της χρυσής αυγής:

    «Είμαι τροτσκιστής, Εβραίος και αντιφασίστας. | Ενσαρκώνω τη φαντασίωση του κάθε φασίστα. |  Έπρεπε να ήμουν και ομοφυλόφιλος,  | όχι φυσικά ότι έχω κάποιο πρόβλημα, | για να ολοκληρωθεί η εικόνα. |Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι συμπαραστέκονται σε αυτόν τον αγώνα»

Και κλείνω με τα λόγια μιας μεγάλης αντικομφορμίστριας, της Κατερίνας Γώγου: «Στο μυαλό είναι ο στόχος |το νου σου ε;»

Άκις Ξενάκις