Επανάσταση, ή … απεργία;

Του Σπύρου Πετρίτη* – 

Ρόζα Λούξεμπουργκ: Τα πολιτικά δικαιώματα από μόνα τους δεν εξασφαλίζουν την κοινωνική ισότητα.

Απεργία πλησιάζει και αντιμετωπίζουμε κάθε φορά τα ίδια επιχειρήματα. Παλαιότερα, οι όροι ήταν διαφορετικοί, τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο. Πραγματικά, οφείλω να ομολογήσω ότι με “ξεπερνάει” το γεγονός ότι οι ίδιοι άνθρωποι που λειτουργούσαν ως απεργοσπάστες -βάζοντας στο ίδιο “τσουβάλι” όλους τους συνδικαλιστές, όλους δηλαδή τους συναδέλφους που απλά αγωνίζονταν κι ακόμη αγωνίζονται για το βιός τους και για καλύτερες εργασιακές συνθήκες για όλους μας, μαζί με τους επαγγελματίες υπερασπιστές συντεχνιακών αιτημάτων, με σκοπό την προσωπική τους ανάδειξη και την επαγγελματική εξέλιξή τους- τελικά πολύ απλά δρέπανε τους καρπούς της κάθε προσπάθειας χωρίς να έχουν προσφέρει τίποτα, παρά μόνο την κακόβουλη κριτική τους.

Γιατί η αλήθεια είναι μία, τα συνδικάτα είχαν πολιτική δύναμη, μπορούσαν να επιβάλουν με μεγαλύτερη ευκολία τα όποια αιτήματα κάθε φορά διεκδικούσαν. Σήμερα, όμως, έχουν; Έχω κάνει πολλάκις μνεία της “εποχής των τεράτων”, κατά την έκφραση που αποδίδεται στον Αντόνιο Γκράμσι, στην οποία έζησε και έδρασε πολιτικά και η αριστερή επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η Ρόζα έθεσε πολύ σωστά τα διακυβεύματα της ταραγμένης εκείνης εποχής, γεγονός που οδήγησε στην αιματηρή καταστολή της Επανάστασης του Νοέμβρη, όπου συμμετείχε: Η ίδια δολοφονήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1919 από ακροδεξιούς πολιτοφύλακες, που αργότερα υποστήριξαν τους Ναζί: … Σοσιαλισμός ή βαρβατότητα, κατά πρώτο λόγο! Και, τα πολιτικά δικαιώματα από μόνα τους δεν εξασφαλίζουν την κοινωνική ισότητα!

Ως προς την κοινωνική ισότητα πολλά μπορούμε να πούμε: Ο αντισημιτισμός, η ξενοφοβία, τέλος οι έμφυλες διακρίσεις και τα στερεότυπα, κατά κύριο λόγο, ήταν οι παράγοντες για τους οποίους η ίδια η Ρόζα Λούξεμπουργκ αντιμετωπίστηκε ρατσιστικά, ακόμη κι από μερίδα των συντρόφων της στην αριστερά της εποχής της. Οι ανατρεπτικές της ως προς τον καπιταλισμό πολιτικές ιδέες, ήταν ένας ακόμη πιο σημαντικός παράγων, όταν η αριστερή πολιτικός τάχθηκε σθεναρά κατά της αντίληψης που είχε επικρατήσει στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (SPD), ότι τα ισχυρά πλέον συνδικάτα των εργαζομένων θα μπορούσαν να άρουν την ταξική τους καταπίεση ενισχύοντας το κόμμα αυτό, όπου η ίδια η Ρόζα ανήκε και το οποίο πράγματι είχε ενισχυθεί, και στο οποίο είχε “ανατεθεί” όλος ο πολιτικός αγώνας. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να συμπεράνουμε εκ του ιστορικού αποτελέσματος πόσο καταστροφική ήταν τελικά αυτή η “ανάθεση”.

Σήμερα, για ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, η αέναη αναμονή για τον πολιτικό Μεσσία, για έναν νέο μπεκετικό Γκοντό, που θα σώσει έναν λαό αποτελούμενο από εξαθλιωμένους Κλοσάρ από την εξαθλίωσή τους, είναι η μόνη διέξοδος, ενώ άλλοι το έχουν ρίξει στις προσευχές, στα παραμύθια για τις αλησμόνητες πατρίδες που “πάλι δικές μας θα ‘ναι” ή στην στοχοποίηση κοινωνικά στιγματισμένων ομάδων, που λειτουργούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και εξιλαστήρια θύματα, ως “σάκοι του μποξ”, κατά το κοινώς λεγόμενο! Στην πραγματικότητά όμως, ούτε οι καβαφικοί Βάρβαροι πια υπάρχουν, κάπου εκεί έξω, γιατί την βαρβαρότητα την ζούμε καθημερινά στο πετσί μας: Την ζούμε όταν δεν βρίσκουμε ιατρό να μας εξετάσει ενώ είμαστε ασθενείς, την ζούμε όταν δεν έχουμε καν τα χρήματα της συμμετοχής μας για τις εργαστηριακές εξετάσεις και τα φάρμακα που έχουν συνταγογραφηθεί για τη θεραπεία μας, θα την ζήσουμε και όταν βγούμε (αν βγούμε) ποτέ στη σύνταξη… Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι αυτή η βαρβαρότητα είναι εκείνη για την οποία μίλησε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η εξαθλίωση αφορά μόνο εμάς καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία των ίδιων των οικονομολόγων που υπηρετούν τον καπιταλισμό σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο εμείς φτωχαίνουμε, οι Κροίσοι στη χώρα μας γίνονται ακόμη πιο πλούσιοι, και άρα βαθαίνει το χάσμα της ταξικής ανισότητας! Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως είμαστε το επίκεντρο ενός διεθνούς πειράματος, ενός crash test που δεν θα τελειώσει ποτέ, παρά μόνο αν αντισταθούμε. Το κάναμε το Καλοκαίρι που πέρασε: Το αν και τι επιτύχαμε, και κυρίως γιατί ήρθε το τρίτο μνημόνιο είναι κάτι που χρήζει μεγάλης διερεύνησης, αλλά και συζήτησης, και δεν σκοπεύω να την ανοίξω από εδώ. Σε κάθε περίπτωση, ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησε το κίνημα των πλατειών, ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησε ο εξεγερμένος Δεκέμβρης του 2008, καμία Επανάσταση δεν ξεκινά ως τέτοια. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι τους “ραγιάδες” κανείς ποτέ δεν τους λυπήθηκε! Όσο κανείς δεν διαμαρτύρεται, τόσο πιο ανελέητη γίνεται η επίθεση! Και φυσικά έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, ο αγώνας αυτός ποτέ δεν σταματά.

Άλλωστε, δεν είναι αντιφατικό να μιλήσουμε στους μαθητές μας για τους “Ελεύθερους Πολιορκημένους” στο Μεσολόγγι όταν οι ίδιοι έχουμε καταθέσει τα όπλα μας, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η επικείμενη απεργία της ΑΔΕΔΥ για τις 4 του Φλεβάρη; Κανείς δεν μας εγγυάται το αποτέλεσμα, αλλά το διακύβευμα είναι πολυ μεγαλύτερο από το ένα ημερομίσθιο και η ιστορία μας διδάσκει πως όταν το 2001 επιχείρησε να επιβάλει το ασφαλιστικό του νομοσχέδιο ο Υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιαννίτσης, η μιάς μέρα απεργία (26/04/01) ήταν αρκετή για να το ανατρέψει. Και την επομένη, ας βάλουμε επιτακτικά το θέμα ενός συνολικού αγώνα μέσα σε όλες τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις, διότι πολύ συχνά είναι οι ίδιοι αυτοί που δεν απεργούν “για να μην τους τα χαρίσουν”, που δεν έχουν κανένα πολιτικό όραμα, που δεν κάνουν κανέναν ευρύτερα κοινωνικό αγώνα, που δεν μετέχουν κανενός κινήματος… Έως πότε;

• Ο Σπύρος Πετρίτης είναι αναπληρωτής εκπαιδευτικός στη δημόσια Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και Αντιπρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Ν.Σμύρνης