inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Οι σκέψεις αυτές γράφτηκαν με αφορμή την επικαιρότητα περί προστασίας της ιδιωτικής ζωής.
Απέναντι στην εγγενή ανηθικότητα της κανονικοποίησης του έρωτα και της επιθυμίας, αλλά και της χυδαίας εμπορευματοποίησής τους, γίνεται ευρέως αποδεκτό πως ό, τι συμβαίνει στη σφαίρα της ιδιωτικότητας δεν αφορά την κοινωνία. Αλίμονο, αν η σεξουαλικότητα είναι προσωπική υπόθεση τότε μάλλον αναπαράγεται από την επίδοξη αντιπολίτευση ξανά ο κυρίαρχος λόγος. Γιατί το θέμα είναι αναπόδραστα πολιτικό, όχι μόνο επειδή οι σεξουαλικές σχέσεις ρυθμίζονται θεσμικά, αλλά γιατί η ανοιχτή σεξουαλικότητα επιχειρεί να ανακαταλάβει όλον τον ζωτικό χώρο που χάνει ο έρωτας ως δημιουργία από την αποστειρωμένη κανονικότητα την αποξένωσης από το σώμα και την επιθυμία.
Τα κινήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης ανέδειξαν για πρώτη φορά ιστορικά τον δομικό ρόλο της κοινωνικής καταπίεσης, το ζήτημα του κοινωνικού φύλου, την ανάγκη της αυτοδιάθεσης του ελεύθερου έρωτα. Όμως, όταν διαχωρίσθηκαν από τον αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης κατέληξαν σε προτάσεις νέων οικονομικών προτύπων ανάπτυξης, στο life style και την κατανάλωση, στην φοβική και αυτοαναφορική μεταμοντέρνα θέαση της εξουσίας ως μεταφυσικής αρχής. Έτσι, στις δεκαετίες της φιλελεύθερης επέλασης και της κινηματικής οπισθοχώρησης που ακολούθησαν αναδιαμορφώθηκαν οι αντίστοιχες κυρίαρχες ταυτότητες στο πεδίο της σεξουαλικότητας, με ο, τι αυτή η παγίωση συμπεριλαμβάνει στο πεδίο του νόμου, των κανόνων δημόσιας ζωής κ.λπ. Προφανώς η μονογαμική ετεροφυλόφιλη σχέση συνεχίζει να αναπαράγεται ως κανονιστικό πρότυπο γαλουχώντας Barbie και Ken, χωρίς να μας αφήνει στιγμή να ξεχνάμε πώς ο καπιταλισμός σε κάθε έκφανση της ζωής, νοούμενος ως εμπεδωμένος και όχι απλώς επιβαλλόμενος, μετατρέπεται σε διάχυτα εμετικό αισθητικό φαινόμενο. Πέρα από αυτό όμως, άνθισε η αντίληψη του ό, τι δεν φαίνεται δεν ενοχλεί. Ο έρωτας όμως, όπως και η τέχνη, όπως και η επανάσταση, είναι εκπληρωτικός μόνο όσο διαρρηγνύει την «κανονικότητα» και τα στερεότυπα δημόσια και ηχηρά και γι’ αυτό μια σύγχρονη αντικαθεστωτική πρόταση δεν μπορεί να διεκδικεί ιδιωτικότητα και ακόμα χειρότερα «ανοχή».
Η αποξένωση από το σώμα και την επιθυμία έχει δύο κύριες όψεις εξίσου αποκρουστικές και συντηρητικές, την πουριτανική και αυτήν του σεξουαλικού καταναλωτισμού. Και οι δύο φοβούνται και αποκρύπτουν ενοχικά την επιθυμία εκκολάπτοντας στερεότυπα. Από τη μία το σώμα είναι η πηγή του κακού και από την άλλη κρίνεται ως άξιο ή μη άξιο να καταναλωθεί μέσα από μία κενή φετιχισμένη προβολή. Το σώμα εργαλειοποιείται από τη μία προς όφελος της παραγωγής και της αναπαραγωγής του συστήματος που καθορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι και από την άλλη φετιχοποιείται ως μορφή εκμετάλλευσης. Στη συνέχεια, οι ακρωτηριασμένες επιθυμίες πρέπει να νομιμοποιούνται από την ιδεολογία που θα τους επιτρέψει να μισήσουν ελεύθερα όσους χαίρονται το σώμα τους και τον έρωτα χωρίς ενοχές.
Στην υπόθεση υπεράσπισης κάθε ανθρώπου που εκφοβίζεται λόγω της απόκλισής του από την κανονικότητα δεν πρέπει πότε να ξεχνάμε πως η ιδιωτικότητα δεν είναι το τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου απέναντι στην κοινωνία των κανιβάλων αλλά διέπεται ολοκληρωτικά στα χαρακτηριστικά της αλλά και στην ίδια της την ουσία από αυτή. Η αναγνώριση της επιθυμίας και η δημόσια απενοχοποίησή της είναι όπλο ενάντια σε αυτήν την κοινωνία που καταπνίγει κάθε εναπομείναν ελεύθερο και άναρχο ανθρώπινο υπόλειμμα για να διαφυλάξει την παραγωγικότητα και της ετερονομία. Είναι εν τέλει όπλο ενάντια στη διαιώνιση των διαστροφών και την κυριαρχία της εμπορευματικής μορφής ως υποκατάστατο της ευτυχίας.
