Fredy Perlman: Η ΖΩΗ ΩΣ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ

«…Μόλις οι άνθρωποι αποδεχτούν το χρήμα ως ισοδύναμο της ζωής, η πώληση της ζωντανής τους δραστηριότητας γίνεται προϋπόθεση της φυσικής και κοινωνικής επιβίωσης τους. Η ζωή ανταλλάσσεται με την επιβίωση. Δημιουργία και παραγωγή καταλήγει να σημαίνει πουλημένη δραστηριότητα. Η δραστηριότητα ενός ανθρώπου είναι «παραγωγική», χρήσιμη στην κοινωνία, μόνο όταν είναι πουλημένη δραστηριότητα. Και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι παραγωγικό μέλος της κοινωνίας μόνο αν οι δραστηριότητες της καθημερινής του ζωής είναι πουλημένες δραστηριότητες…

…Η δημιουργική δραστηριότητα παίρνει τη μορφή της εμπορευματικής παραγωγής, δηλαδή της παραγωγής εμπορεύσιμων αγαθών, και τα δημιουργήματα της ανθρώπινης δραστηριότητας παίρνουν τη μορφή εμπορευμάτων…

…Οι άνθρωποι ανταλλάσσουν το δημιουργικό περιεχόμενο της ζωής τους, την πρακτική καθημερινή δραστηριότητα τους, για χρήμα… Μολις οι άνθρωποι αποδεχτούν τους ορούς αυτής της ανταλλαγής, η καθημερινή δραστηριότητα παίρνει τη μορφή της οικουμενικής εκπόρνευσης…

…[Δουλειά είναι] η πουλημένη δημιουργική δύναμη, η εμπορευματοποιημένη καθημερινή δραστηριότητα… Είναι αδιάφορη δραστηριότητα… μονή της ιδιότητα είναι η εμπορευσιμότητα της. [Αυτός που δουλεύει, αδιαφορεί για το ίδιο το έργο του, για το σκοπό του έργου, αλλά και για τον αγοραστή αυτού του έργου.] …Δουλειά σημαίνει μόνο «κερδίζω λεφτά»· …το σκάψιμο, η τυπογραφία και η ζαχαροπλαστική είναι διαφορετικές δραστηριότητες, αλλά και οι τρεις είναι «δουλειές» υπό την καπιταλιστική κοινωνία… [η δημιουργία, η ουσία της ζωής, καταντά «δουλεία», πουλημένη δραστηριότητα, μέσο για να «κερδίσουμε λεφτά», οδυνηρό μέσο επιβίωσης]…

…Η πουλημένη δραστηριότητα γίνεται ιδιοκτησία του αγοραστή, τίθεται υπό τον έλεγχο του αγοραστή… [Το δικό μου έργο γίνεται ξένο προς εμένα, γίνεται ιδιοκτησία ενός αλλού, του αγοραστή- ιδιοκτήτη.] …Έτσι η ζωή ενός ανθρώπου, τα επιτεύγματα του, η προσφορά του στη ζωή της ανθρωπότητας, δεν υποβιβάζονται απλώς σε δουλειά, οδυνηρή προϋπόθεση της επιβίωσης, αλλά και αποξενώνονται από το δημιουργό, γίνονται έργα του αγοραστή. Στην καπιταλιστική κοινωνία, οι αρχιτέκτονες, οι μηχανικοί, οι εργαζόμενοι, δεν είναι δημιουργοί· δημιουργός είναι ο καπιταλιστής που τους πληρώνει… τα επιτεύγματα τους γίνονται ιδιοκτησία του…

…Εφόσον η καπιταλιστική παραγωγή είναι εμπορευματική παραγωγή, είναι ψευδής ο ισχυρισμός ότι σκοπός αυτής της διαδικασίας είναι η ικανοποίηση των ανθρωπίνων αναγκών. Είναι εκλογίκευση και απολογία. Η «ικανοποίηση των ανθρωπίνων αναγκών» δεν είναι σκοπός ούτε του καπιταλιστή ούτε του εργάτη, δεν είναι καν αποτέλεσμα της διαδικασίας παραγωγής.

Ο εργάτης πουλά την εργατική του δύναμη για να πάρει εάν μισθό. Του είναι αδιάφορο το περιεχόμενο της συγκεκριμένης παραγωγής. Χωρίς μισθό δεν πρόκειται να δουλέψει για τον καπιταλιστή, αδιάφορο πόσες ανθρώπινες ανάγκες θα ικανοποιήσουν τα προϊόντα του εργοδότη.

Ο καπιταλιστής αγοράζει εργατική δύναμη και τη χρησιμοποιεί στην παραγωγή εμπορευμάτων, πωλήσιμων προϊόντων. Αδιαφορεί για τις συγκεκριμένες ιδιότητες των προϊόντων, όπως αδιαφορεί και για τις ανάγκες των ανθρώπων. Ενδιαφέρεται μόνο για το ύψος των τιμών που μπορεί να πουλήσει, την ποσότητα των προϊόντων που οι οι άνθρωποι «χρειάζονται» να αγοράσουν, και για πώς θα καταφέρει να τους χειραγωγήσει να «χρειάζονται» περισσότερα, μέσω της προπαγάνδας και του ψυχολογικού εθισμού. Σκοπός του καπιταλιστή είναι να ικανοποιήσει τη δική του ανάγκη μεγιστοποίησης και αναπαραγωγής του Κεφαλαίου, και αποτέλεσμα της διαδικασίας είναι η διευρυμένη αναπαραγωγή της μισθωτής δουλείας και του Κεφαλαίου (πράγμα που δεν είναι «ανθρώπινες ανάγκες»)…

…Αυτός που δουλεύει, αγοράζει με το μισθό του εμπορεύματα για να συντηρηθεί, για να αναπληρώσει την ζωτική του ενέργεια, για να συνεχίσει να την πουλά… Καταναλώνει και θαυμάζει παθητικά τα προϊόντα της ανθρώπινης δραστηριότητας, σαν θεάματα… Τα εμπορεύματα, τα θεάματα, τον καταναλώνουν… καταναλώνεται από τα πράγματα… Με αυτή την έννοια, όσο περισσότερα έχει, τόσο λιγότερο είναι… Δεν ζει ως ενεργός παράγων που μετασχηματίζει τον κόσμο. Αλλά ως ανήμπορος, ανίκανος θεατής, ίσως να αποκαλεί «ευτυχία» αυτή την κατάσταση παθητικού θαυμασμού, και εφόσον η δουλειά είναι οδυνηρή, ίσως να επιθυμεί να είναι «ευτυχής», δηλαδή αδρανής όλη του τη ζωή (μια κατάσταση παρόμοια με το να γεννηθείς νεκρός)…»

[Στα ελληνικα εχει εκδοθει απο τον Ελευθερο Τυπο –
Περλμαν: Η Αναπαραγωγη της Καθημερινης Ζωης.]

http://is.gd/zBDqsQ – Fredy Perlman: The Reproduction of Daily Life.pdf /https://equalityfiles.wordpress.com