inred.gr Εναλλακτική ενημέρωση
Το πλέον σύγχρονο κυβερνητικό μοντέλο, χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του οποίου είναι η Ουκρανία και η Ελλάδα, θα συναποτελείται από τεχνοκράτες κυνικούς ”προοδευτικούς” και παρανοϊκούς “φονταμενταλιστές” εθνικιστές. Η συγκυβέρνησή τους προσπαθεί να συναρθρώσει τις δύο συγκρούμενες τάσεις του ολοκληρωτικού καπιταλισμού-τη παγκοσμιοποίηση και την εθνοκρατική αναδίπλωση του κεφαλαίου. Πέραν όμως μιας ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης, η συγκυβέρνηση τεχνοκρατών-εθνικιστών προσπαθεί να εκφράσει κατευναστικά έναν εμφύλιο που έχει ξεσπάσει, και αναμένεται να οξυνθεί, εντός των ίδιων των καταπιεζόμενων υποκειμένων, ανάμεσα στην αγχώδη σχιζοφρενοποίηση των πολλαπλών τους ταυτοτήτων στο σύγχρονο καταμερισμό εργασίας-κατανάλωσης με την μεσολάβηση του φετίχ-χρήματος, και στην παρανοϊκή αναζωπύρωση της επιθυμίας για μια και μόνο ισχυρή πατρική Ταυτότητα. Το ”Δημοκρατικό” Κυνικό Χρήμα και ο δεσποτικός χαμένος Πατέρας, αυτά συγκυβερνούν.
Οι Τεχνοκράτες κυνικοί, απολαμβάνουν διαστροφικά την απόστασή τους από τη συμβολική αναγνώριση των ανθρώπινων υποκειμένων, συγγενεύοντας μυστικά και αυτοί με μια παράνοια, όχι εθνικιστική αλλά υπερεθνική. Αρνούνται το Πραγματικό σε ένα αριθμολαγνικό και χρηματικό παραλήρημα με βάση διάφορα επιστημονικά – τεχνοκρατικά αξιώματα, αρνούνται τη μοναδικότητα των υποκειμένων καταρτίζοντας έναν ισολογισμό των εσόδων και των δαπανών, σε μια αξιωματική διαφορικών σχέσεων και συναρτήσεων μεταξύ οικονομικών μεγεθών. Αντίθετα και συμπληρωματικά, οι εθνικιστές φονταμενταλιστές αρνούνται το Πραγματικό σε ένα θεο – εθνο – οντολογικό παραλήρημα, αναζητώντας την αλήθεια που μας κρύβουν επιμελώς το Χρήμα και οι Αριθμοί. Και οι δύο, άρα, συμφωνούν σε κάτι θεμελιακό, που οδηγεί σε αμοιβαίες υποχωρήσεις και στο σχηματισμό συγκυβερνήσεων. Η κεφαλαιο – κρατική τάξη πρέπει να αρνηθεί τη μοναδικότητα των καταπιεζόμενων επιθυμιών, υποτάσσοντάς τες είτε σε μια αριθμητική ακολουθία καπιταλιστικών κερδών, είτε σε μια μυθολογική ακολουθία φονταμενταλιστικών εθνοπατριαρχικών μορφών. Κεφάλαιο και Κράτος, παγκοσμιοποίηση και εθνικισμός, πρέπει τελικά να συνεργαστούν για την αναπαραγωγή της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης.
Η ελευθερία και η αυτο-νομία, ως ιστορικός ορίζοντας της νεωτερικότητας, οδηγεί σε μια αντίφαση. Από τη μία η αποδέσμευση από κάθε κοινωνικό Νόμο, από την άλλη η αυθαίρετη επιλογή ενός κοινωνικού Νόμου. Από τη μια η τεχνοκρατική άρνηση του κοινωνικού δεσμού, από την άλλη η παρανοϊκή κατασκευή ενός κοινωνικού δεσμού. Το υποεθνικό εθνικιστικό – παρανοϊκό και το υπερεθνικό τεχνοκρατικό – κυνικό βρίσκονται σε παροξυμένη και τρελή αντίφαση, το έθνος-κράτος αδυνατεί να τα ισορροπήσει. Οι σύγχρονες συγκυβερνήσεις θα προσπαθήσουν να εκπροσωπήσουν αυτή την αντίφαση στους κόλπους των υποκειμένων, ομαλοποιώντας την.
Το μέλλον της καπιταλιστικής διακυβέρνησης δεν θα είναι ούτε απλώς ο φασισμός, ούτε απλώς ο τεχνοκρατισμός. Αυτό θα ήταν το συμπέρασμα της τυφλότητας μιας τυπικής λογικής, που δεν μπορεί να συλλάβει τη πραγματική αντίφαση της νεωτερικής αυτο-νομίας στην ωριμότητα και την παρακμή της. Το μέλλον της διακυβέρνησης θα είναι αυτή η εξημερωμένη αντίφαση των τεχνοκρατικών-εθνικιστικών συγκυβερνήσεων, η αντίφαση στην επιθυμητική οικονομία των υποκειμένων της εποχής μας εκφρασμένη στο πολιτικό επίπεδο.
Καθώς όμως η αντίφαση αυτή δεν είναι λειτουργική, θα ανοιχτούν ρωγμές ώστε να στοχοποιηθεί ο κοινός, καταπιεστικός πυρήνας των δύο κυβερνητικών μισών. Επιβάλλουν την εργασία, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τα σώματά μας, οδηγούν στο θάνατο, την καταστολή και την τραυματική απώθηση των ορμών. Η νέα εργατική και καταναλωτική βάρδια, συναντιέται στους τόπους της οδύνης της με τους πλεονάζοντες πληθυσμούς και τους αποκλεισμένους-περιθωριοποιημένους, όταν δεν αποφασίζει να αντλήσει λίγες μικρές και ανώφελες ηδονές σε βάρος αυτών.
Οι κωδικοποιήσεις που προσπάθησα να κάνω, δεν είναι απόλυτα πολιτικά και ψυχαναλυτικά αυτοσυνεπείς. Υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις του μαύρου, ας μην επιμείνουμε σε αυτό. Η τελευταία μορφή της Κυριαρχίας είναι εδώ.
