Ο Ευκλειδάκος μπαίνει στο πετσί του Στουρνάρα, του οποίου άλλωστε υπήρξε μαθητής και φίλος. Ετσι, πήγε στο Λονδίνο, σ’ ένα συνέδριο αρπακτικών ραντιέρηδων («διαχειριστές αμοιβαίων κεφαλαίων υψηλού κινδύνου» ονομάζονται στην politically correct γλώσσα της αστικής οικονομολογίας), για να τους πει πόσο καλά πάνε τα πράγματα με την εφαρμογή του τρίτου Μνημόνιου, να τους καλέσει να πάρουν μέρος στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και να μοιραστεί μαζί τους το μεγάλο μυστικό της συγκυβέρνησης των Τσιπροκαμμένων: «το δεύτερο εξάμηνο του 2016 σκοπεύουμε να βγούμε στις αγορές ομολόγων».
Οταν έκλεινε η ύλη της «Κ» δεν είχαμε ακόμη πληροφορηθεί λεπτομέρειες για το τι του είπαν τα αρπακτικά (συνήθως δεν μασάνε τα λόγια τους όταν έχουν απέναντί τους υπουργούς Μπανανιών), είμαστε όμως σίγουροι ότι θα ξέσπασαν σε γέλια και ειρωνικά σχόλια, όταν άκουσαν τον Τσακαλώτο να τους λέει ότι η κυβέρνηση θα επιδιώξει να πετύχει ελάφρυνση του χρέους με περίοδο χάριτος 15-20 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων δε θα πληρώνονται ούτε τόκοι!
Είχαν ακούσει, βλέπετε, τον περιβόητο Κλάους Ρέγκλινγκ του ESM/EFSF να λέει ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο για την επόμενη δεκαετία και πως η όποια αναδιάρθρωση θα πρέπει να αφορά την περίοδο μετά το 1925, που αρχίζουν οι μεγάλες λήξεις ομολόγων. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιά βια-σύνη να ρυθμιστεί αυτό το θέμα. Ο Τσακαλώτος είπε πως κατά την εκτίμησή του «δεν θα φτάσουμε σε συμφωνία ελάφρυνσης του χρέους πριν τα Χριστούγεννα», όμως ακούγοντας τον «κουλ» Ρέγκλινγκ σχηματίσαμε την εντύπωση ότι θα περάσει και η Πρωτοχρονιά, και τα Φώτα, μπορεί και η περίοδος που οι κεντροευρωπαίοι κάνουν διακοπές για να πάνε για σκι.
Το χρέος θα εξακολουθήσει να παραμένει ένας μοχλός στα χέρια των ιμπεριαλιστών δανειστών, προκειμένου να περνούν ακόμα και τις πιο προκλητικές απαιτήσεις τους από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σήμερα και όποια άλλη στο μέλλον. Ο Τσίπρας το έχει καταλάβει αυτό, γι’ αυτό και χαριεντίζεται με τη Μέρκελ σε κάθε ευκαιρία (η φωτογραφία είναι από τη σύνοδο της Μάλτας), ενώ έχει δώσει εντολή στους υπουργούς του να πέσουν… στα τέσσερα (κατά τη γνωστή έκφραση του κυβερνητικού εταίρου Καμμένου). Οι καλές σχέσεις με τους δανειστές είναι απαίτηση της ελληνικής αστικής τάξης, από την υποστήριξη της οποίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η παραμονή του Τσίπρα και της κλίκας του στην εξουσία. Γιατί τη στήριξη του ελληνικού λαού δεν ελπίζουν ότι θα την έχουν, με τα μέτρα που παίρνουν και την πολιτική που ακολουθούν.
Το χρέος, όμως, ανεξάρτητα από το πώς θα αναδιαρθρωθεί (αναδιάρθρωση σημαίνει διαμόρφωση των τοκοχρεολυτικών δόσεων έτσι που ο δανειολήπτης να μπορεί να τις αποπληρώνει), θα εξακολουθήσει να αποτελεί μια θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού. Πλέον, κανείς δε δικαιούται να αμφιβάλλει ότι το χρέος είναι εργαλείο για την επιβολή της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού, όπως από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει (αλλά δυστυχώς ήμασταν τότε απελπιστικά μόνοι, αφού οι υπόλοιποι μιλούσαν για «κρίση χρέους» και αναζητούσαν λύσεις μέσω «επιτροπών λογιστικού ελέγχου» και άλλων τέτοιων φαιδροτήτων).
Για την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, που εκτός από την καπιταλιστική βαρβαρότητα υφίστανται και την κοροϊδία της αναζήτησης… ισοδυνάμων για διάφορα επιμέρους μέτρα, το μέγα ζητούμενο είναι η εύρεση των «ισοδυνάμων του δρόμου». Από το 2009 έγιναν αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις, άλλαξαν κυβερνήσεις, όμως η εφαρμοζόμενη πολιτική παρέμεινε ίδια κι απαράλλαχτη. Και θα παραμείνει ίδια κι απαράλλαχτη όσο δεν αλλάζει η κοινωνική κατάσταση.
Λύσεις εκλογικές δεν υπάρχουν. Λύσεις μεσσιανικού τύπου δεν υπάρχουν. Μέχρι τα τέλη του μήνα θα ζήσουμε και την εκτέλεση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Και θ’ ακολουθήσουν κι άλλα, αν και εδώ που μας έχουν φτάσει η κινεζοποίηση έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και στόχος τους είναι κυρίως η παγίωσή της.
Απαιτείται ταξική αντίσταση. Αυτή, όμως, απαιτεί ταξική οργάνωση. Αλλιώς, με μπουλούκια που πότε μαζεύονται στο Σύνταγμα για να μουντζώσουν και πότε διαδηλώνουν συμμετέχοντας σε άσφαιρες 24ωρες απεργίες, δεν πρόκειται να βγει τίποτα, εκτός από το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων. Ο αγώνας θα είναι μακρύς και για έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να ετοιμάσουμε πολιτικό επιτελείο. Ας σηκώσουμε το κεφάλι κι ας θυμηθούμε πώς κατακτήθηκαν αυτά που μας αρπάζουν τώρα.