ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ

Ο ηγέτης, το τσακάλι, ο εργολάβος | του μέλλοντος, το ένστολο γουρούνι, | ο υιός ο εκλεκτός της Εκκλησίας  | που πλένει μ’ αγιασμό τα ωχρά του δόντια | και κάνει μάθημα αγγλικών κατ’ οίκον | ή και δημοκρατίας, αθέατοι τοίχοι | και σάπιες προσωπίδες που χωρίζουν | τον άνθρωπο από τους άλλους τους ανθρώπους | τον άνθρωπο από τον ίδιο, | καταρρέουν. | σε μία αχανή στιγμή καθώς για λίγο | νιώθουμε τη χαμένη ενότητά μας.

(Οκτάβιο Παζ – Ηλιόπετρα στίχοι 350-355)

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι δυστυχισμένοι. Ακόμη και να μην έχουν ποτέ συναντηθεί μαζί της, θα τη βρουν τη δυστυχία σε οποιαδήποτε κατάσταση. Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι τόσος λίγος ο χρόνος για τον καθένα μας σ’ αυτήν την παράξενη ζωή για να προλάβουμε να ολοκληρωθούμε; κι ότι το να σπαταλάμε τη ζωή μας έτσι είναι σχεδόν ασυγχώρητο; κι ότι δεν υπάρχει ποτέ τρόπος ν’ ανακτήσουμε όσα θα χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο για πάντα;

Αυτοί που καταπιέζουν τις επιθυμίες τους το κάνουν επειδή οι επιθυμίες τους είναι τόσο αδύναμες, ώστε μπορούν να καταπιεστούν.

Η ενεργητικότητα είναι μια αιώνια απόλαυση, κι αυτός που επιθυμεί αλλά δεν ενεργεί, πάσχει από θανάσιμη αρρώστια.

Μερικές φορές είναι απαραίτητο να θυμίζουμε τα αυτονόητα:

Ο καταναλωτισμός έχει εκλαϊκεύσει και εξαπλώσει παντού τη δημοκρατία του σουπερμάρκετ, όπου ο πολίτης διαθέτει τη μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής υπό τον όρο να καταβάλλει το αντίτιμο κατά την έξοδο από το κατάστημα.

Οι παλιές ιδεολογίες έχουν χάσει το ουσιαστικό τους περιεχόμενο κι έχουν καταντήσει διαφημιστικά χαρτοφυλάκια που εξυπηρετούν τους εκλεγμένους πολιτικούς να πολλαπλασιάσουν την πελατεία και την εξουσία τους.

Η πολιτική, είτε αριστερή θέλει να λέγεται είτε δεξιά, δεν είναι παρά ένα σύστημα πελατειακό, όπου οι εκλεγμένοι προάγουν τα προσωπικά τους συμφέροντα κι όχι αυτά των πολιτών που υποτίθεται πως εκπροσωπούν.

Τα κράτη σήμερα είναι πλέον σκέτοι υπηρέτες της δικτατορίας των τραπεζών και των πολυεθνικών. Η δικτατορία τους διαφέρει από τις παραδοσιακές δικτατορίες γιατί δεν έχει ούτε πρόσωπο ούτε όνομα. Απαρτίζεται από ένα δαιδαλώδες σύστημα υπαλλήλων και νομικών εκπροσώπων και τα παραθυράκια του νόμου είναι ο στρατός της. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν μία διαδραστική Λερναία Ύδρα. Δύσκολος ο αγώνας εναντίον τους, αλλά το ανθρώπινο είδος αναπτύχθηκε γιατί ανέκαθεν θεωρούσε τις προκλήσεις και τις δυσκολίες των, σαν ένα βήμα προς την εξέλιξή του.

Είμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης ενός συστήματος θεμελιωμένου στην ακόρεστη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Βρισκόμαστε σε μια οικονομία που καταστρέφεται καταστρέφοντας τον πλανήτη. Πώς επιτυγχάνουν το στόχο τους οι αντίπαλοί μας;

Συχνά ενσταλάζουν στο μυαλό μας μια παράλογη πίστη στην παντοδυναμία τους.

Ενεργοποιούν το αντανακλαστικό του φόβου ότι ο παλιός κόσμος είναι αήττητος, την ώρα που ο κόσμος αυτός καταρρέει ολοσχερώς.

Είμαστε έρμαια των διαχειριστών της χρεωκοπίας, που βιάζονται να στραγγίσουν και την τελευταία σταγόνα γρήγορου κέρδους με την υπερεκμετάλλευση των πολιτών, των πολιτών που καλούνται να γεμίσουν, με αντάλλαγμα μια ζωή ολοένα και πιο επισφαλή.

Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να προσφέρουμε τις δυνάμεις μας για να ανακουφίσουμε τη χρεωκοπία ενός κράτους που όχι μόνο δεν υπηρετεί πια τους πολίτες αλλά ως βρικόλακας τους ρουφά το αίμα για να ταΐσει τα πλοκάμια του παγκόσμιου τραπεζικού κήτους;

Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις.

 Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,

και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,

να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου

και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.

Η επιβίωση είναι για τα ζώα. Η ζωή είναι για τους ανθρώπους.

Firewater

*Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο τελευταίο φύλλο (30 Ιούλιος-Αύγουστος 2015) της εφημερίδας δρόμου “Άπατρις”. | https://mpalothia.wordpress.com